Освободи Бога со дня
Когда ему нравилось дышать
Мое земное сооружение,
Дать жизнь.
Я безмолвный ребенок:
Я протянул обе руки,
И с моими беспомощными крыльями
Я принял свободу.
Беспокойство до ночи:
Связанный в кроватке,
Я плакала беспрерывно,
Тревожил сон моей матери,
я спросил его
Освободи мои руки.
Я заключил завет с того дня
Любить свободу.
Нажми мой язык перед галстуками
Их выпустили, их вскрыли,
Перед моими родителями из моего голоса
Они радовались и радовались,
Предыдущее слово я сказал,
Не был ли отец, или мать, или кто-нибудь еще?
«Свобода!» - выпрыгнула.
Из моего детского рта.
«Свобода?» - повторил он мне.
Судьба свыше.
"Ты солдат свободы
Будете писать с этого дня?
О, твой путь тернист,
Вас ждут многие неприятности.
Любителю свободы:
Этот мир очень узок ».
«Свобода», - крикнул я.
Пусть гром на моей голове
Молния, молния, огонь, железо,
Пусть это сделает враг.
Вешали меня до смерти:
К столпу бессовестной смерти,
Я должен кричать, я должен повторить,
Непрекращающаяся свобода!
Ազատն Աստուած այն օրից,
Երբ հաճեցաւ շունչ փչել
Իմ հողանիւթ շինուածքին,
Կենդանութիւն պարգեւել.
Ես անբարբառ մի մանուկ՝
Երկու ձեռքս պարզեցի,
Եւ իմ անզօր թեւերով
Ազատութիւնն գրկեցի։
Մինչ գիշերը անհանգիստ՝
Օրօրոցում կապկապուած,
Լալիս էի անդադար,
Մօրս քունը խանգարած,
Խնդրում էի նորանից
Բազուկներըս արձակել.
Ես այն օրից ուխտեցի
Ազատութիւնը սիրել։
Թոթով լեզուիս մինչ կապերն
Արձակուեցան, բացուեցան,
Մինչ ծնողքըս իմ ձայնից
Խնդացին ու բերկրեցան,
Նախկին խօսքն, որ ասացի,
Չէր հայր, կամ մայր, կամ այլ ինչ.
«Ազատութի՜ւնլ» դուրս թըռաւ
Իմ մանկական բերանից։
«Ազատութի՞ւնլ»՝ ինձ կրկնեց
Ճակատագիրն վերեւից.
« Ազատութեան դու զինուոր
Կամի՞ս գրուիլ այս օրից։
Ո՛հ, փշոտ է ճանապարհդ,
Քեզ շատ փորձանք կը սպասէ.
Ազատութիւն սիրողին ՝
Այս աշխարհը խիստ նեղ է»։
- Ազատութի՜ւն, - գոչեցի, -
Թող որոտայ իմ գլխին
Փայլակ, կայծակ, հուր, երկաթ ,
Թո՛ղ դաւ դնէ թշնամին .
Ես մինչ ի մահ , կախաղան ՝
Մինչեւ անարգ մահու սիւն ,
Պիտի գոռամ , պիտ կրկնեմ ,
Անդադար՝ Ազատութի՜ւն:
Загрузка...
Loading... Please wait Звкрыть
